Oneall [by Dimitris Allos]

-… … … … … … … how;

Night that was enraged…-unspeakable-………… then …..……the rooster

was spinning…and crowing the dawn…to all the signs of the horizon…

lead us;

lead us not

don’t read us

don’t read us

out of sympathy

pleasure

understanding

don’t read us out of acquiescence

you are wasting yourself

you enter a Kafkaesque tunnel

priceless

-……………………………

but poetry is being forgotten

after a certain age

becomes agony

for the Bread and Love and Poetry

Listen friend reader by not wasting your time you can play the nine

combinations of B L P and this would be a farce in bad taste reader

apart from the pleasure which you might feel it didn’t help you in the

completion of these two texts which gave me such a hard time

afterwards

besides poetry becomes agony after a certain age

you slap your forehead with your hand

and poems burst into tears for your country

thousands of blue and white pigeons flying away

that’s why I’m telling you

lead us;

better take some corn and feed

your ex-poems from your hand

so that they live

like the poor man who sells it

so that they live

the ones who know the way

and take us back

filled with food

in your face

fuck it

out of love?;

… … … … … … … ……….

out of necessity?

… … … … … … … ……….

out of indignation?;

Your darkness is false,

sir

black must be pure

utterly black

so your deep

blood will flow

RIGGING

and so

with simple pictures

and with difficult words

because our vessel is mortal

and so are the waves

but their strokes are not

old Heraclitus

RΟΤΤΑ

There are these ships passing by

black ships crossing the horizon

until one day I saw one of them

change its route and come

straight at me

calculating its speed

I took more steps back than

were necessary

because I was scared

If any of two untamed possibilities spring up what will be shattered is

neither the densely woven resistance of reality nor the resistance of

writing; but rather the height of your best thoughts flying over your

head

As for the ship

it stumbled

over those excessive steps

I took back then—because then

I was truly scared

and the black ship burst

into a firework of laughter—defeaning—

the laughter of a man holding

his belly with both hands

now; I am not afraid

(Translated by Edward Smallfield and Angelos Parthenis)

ΕΝΑΠΑΝ

-……………………….πώς;

Νύχτα που φρύαζε…-τ’ ακατονόμαστα -τότε…… που ο πετεινός γύριζε

σβούρα…και λαλούσε τα χαράγματα…σε όλα τα σημεία του ορίζοντα…

άφες·

άφες ημίν

μη μας διαβάζεις·

μην μας διαβάζεις

από συμπάθεια

απόλαυση

κατανόηση

μη μας διαβάζεις από συγκατάβαση

ξοδεύεσαι

μπαίνεις σε τούνελ Καφκικά

πανάκριβα

-…………………………….

άλλωστε η ποίηση ξεχνιέται

μετά από μια ηλικία

γίνεται αγωνία

για το Ψωμί τον Έρωτα την Ποίηση

Εδώ φίλε αναγνώστη για να μην βαραίνεις και χαζεύεις μπορείς να

παίξεις και με τους εννιά συνδυασμούς της Ψ.Ε.Π-α κι αυτό θα ήταν

φάρσα κακόγουστη εάν εκτός από τη διασκέδαση που ίσως σου

προσέφερε δε σε βοηθούσε στην ολοκλήρωση δύο κειμένων που

πολύ με δυσκόλεψαν παρακάτω

άλλωστε η ποίηση μετά από ηλικία γίνεται αγωνία

χτυπάς με το χέρι σου το κούτελο

και τα ποιήματα αναλύονται σε δάκρυα της ημεδαπής

χιλιάδες γαλανόλευκα περιστέρια που φεύγουν μακριά

γι αυτό σου λέω

άφες·

πάρε καλύτερα λίγο καλαμπόκι και τάισε στη φούχτα σου

τα πρώην ποιήματα

να ζήσουνε κι αυτά

και ο φτωχός που το πουλάει

να ζήσουνε κι αυτά

που ξέρουνε το δρόμο

και μας γυρίζουν πίσω

χορτάτα και κατάμουτρα

γαμώτο

από αγάπη;

..………………………………

από ανάγκη;

..………………………………

από αγανάχτηση;.

..………………………………

Σκάρτο το μαύρο σας

κύριε

χρειάζεται άπεφθο

μαύρο

μαύρο πολύ

για να τρέξει

το βαθύ σας αίμα

ΣΠΑΔΗΝ

κι έτσι

με εικόνες απλές

και τα λόγια δύσκολα

γιατί το σκαρί μας είναι θνητό

και τα κύματα επίσης

όμως το χτύπημά τους όχι

γέρο Ηράκλειτε

ROTΤA

Είναι κάτι καράβια που περνούνε

που διασχίζουν μαύρα τον ορίζοντα

ώσπου μια μέρα είδα ένα

ν’ αλλάζει ρότα και να ’ρχεται

ίσα κατεπάνω μου

υπολογίζοντας την ταχύτητά του

έκανα λίγο περισσότερα απ’

όσα ήταν αναγκαία

γιατί φοβήθηκα

Εάν εξαφθούν δύο δαμασμένες πιθανότητες αυτό που θα σπάσει δεν

είναι το στριφτόπλεκτο πείσμα της πραγματικότητας μήτε το πύσμα

της γραφής· αλλά το πόσο ψηλά ταξίδεψε επάνω απ το κεφάλι σου

η πιο καλή σου σκέψη

όσο για το καράβι

σκόνταψε

επάνω σ’ εκείνα τα λίγο περισσότερα βήματα

που έκανα ακόμα τότε –γιατί τότε

φοβήθηκα στ’ αλήθεια

και αναλύθηκε το μαύρο καράβι

σε ένα πυροτέχνημα γέλιου –εκκωφαντικό–

ενός ανθρώπου που κρατάει

και με τα δύο χέρια την κοιλιά του

τώρα· δε φοβάμαι