Lucia [by Ravi Shankar]

My hair, voluminous from sleeping in
six different positions, redolent with your scent,
helps me recall that last night was indeed real,

that it’s possible for a bedspread to spawn
a watershed in the membrane that keeps us
shut in our own skins, mute without pleasure,

that I didn’t just dream you into being.
You fit like a fig in the thick of my tongue,
give my hands their one true purpose,

find in my shoulder a groove for your head.
In a clinch, you’re clenched and I’m pinched,
we’re spooned, forked, wrenched, lynched

in a chestnut by a mob of our own making,
only to be resurrected to stage several revivals
that arise from slightest touch to thwart

deep sleep with necessities I never knew
I knew until meeting you a few days
or many distant, voluptuous lifetimes ago.

Λουτσία

Τα μαλλιά μου, ανακατεμένα από τον ύπνο
σε έξι διαφορετικές στάσεις, αποπνέουν τη μυρωδιά σου,
με βοηθούν ν’ ανακαλώ το τελευταίο βράδυ, ότι συνέβη στ’ αλήθεια,

ότι ένα σκέπασμα μπορεί να σκάψει
μια διαχωριστική γραμμή στη μεμβράνη που μας κρατά
κλεισμένους στο δέρμα μας, άλαλους δίχως απόλαυση,

ότι δεν σε ονειρεύτηκα απλώς, υπήρχες.
Κολλάς σαν σύκο στο μέσα της γλώσσας μου,
χαρίζεις στα χέρια μου τον τελικό τους σκοπό,

βρίσκεις στον ώμο μου λημέρι για το κεφάλι.
Με ένα πιάσιμο, πιάνεσαι, και με πονάς
γινόμαστε κουτάλια, πιρούνια, τεντωμένοι, κρεμασμένοι

σε μια καστανιά από έναν όχλο της φαντασίας μας,
μόνο για ν’ αναστηθούμε, σάμπως για ν’ αναγεννηθούμε
από ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα που θα ανατρέψει

έναν ύπνο βαθύ με ανάγκες που δεν ήξερα πως
γνώριζα, μέχρι που σε αντάμωσα μερικές μέρες
ή πολλές μακρινές ηδονικές ζωές πριν.

Translated by Eftychia Panagiotou