The Song of Eurydice [by Katerina Iliopoulou]

Keep your promise Orpheus
Look at me
With your gaze cultivate
The meadow of my wandering
Carve my journey with the knife of your eyes
Cast your net
And pull it out empty
Gather the drops
In each one you can see my face reflected
I am the border which is constantly withdrawing
I am the keeper of distance
And your song, Orpheus, is the distance
Don’t leave anything intact
Everything you touch will never become yours
Every touching will make it more foreign
The stranger it becomes, the more predatory
And ready to touch you back
The way it knows how
To start the dilution
With a holding of your breath
This blurred red takes you
Hold this breathless void
And weave it

(From the forthcoming poetry collection, The Book of Soil)

Translated by the author, Edward Smallfield and Valerie Coulton


Το τραγούδι της Ευρυδίκης

Κράτα την υπόσχεσή σου Ορφέα
Κοίταξέ με
Καλλιέργησε με το βλέμμα σου
Το λειμώνα της περιπλάνησής μου
Σκάψε μου το ταξίδι με το
Στιλέτο των ματιών σου
Ρίξε το δίχτυ σου και
Ανάσυρέ το άδειο
Μάζεψε τις σταγόνες
Σε κάθεμιά
Θα καθρεφτίζεται το πρόσωπό μου.
Εγώ είμαι το σύνορο που συνεχώς υποχωρεί
Ο φύλακας της απόστασης
Και το τραγούδι σου Ορφέα
Είναι η απόσταση
Μην αφήνεις τίποτε άθικτο
Κάθετί που αγγίζεις
Να μην γίνεται ποτέ δικό σου
Κάθε άγγιγμα τόσο πιο ξένο
Όσο πιο ξένο τόσο πιο αρπακτικό
Κι έτοιμο το άγγιγμα να αντιγυρίσει
Όπως εκείνο ξέρει
Να βάλει μπροστά τη μηχανή της διάλυσης
Και μ’ένα κράτημα της αναπνοής
Όλο το θαμποκόκκινο σε παίρνει
Κράτα το άπνευστο κενό και ύφανέ το.

The Finding [by Katerina Iliopoulou]

So many places at the same time
Can be inhabited
Although they are invisible
Even a life
Can insist while being latent
Like a language
Which is about to
Pass through you
While you speak

Walking I write a book
I try to listen to something
That cannot reach my ears
There is a girl under the ground
With my feet I decode her voice
Maybe she is a Eurydice
Or another little lost one
A little free one
And I am an Orpheus who has accepted wandering
I don’t need to see her in order to believe
A girl made of stones
Born from the father’s head
Breaking the skull without a sound
And unarmed
To whom I give movement
Inside the landscape
And inside the poem
I introduce myself to an unknown person
Something lighter than presence
And she speaks

(From the forthcoming poetry collection, The Book of Soil)

Translated by the author, Edward Smallfield and Valerie Coulton

Το εύρημα

Πολλοί τόποι ταυτόχρονα

Είναι δυνατόν να κατοικηθούν

Παρόλο που είναι αθέατοι.

Μπορεί και μια ζωή

να επιμένει λανθάνοντας

σαν μια γλώσσα που ετοιμάζεται να σε διασχίσει

ενώ εσύ μιλάς

Περπατώντας γράφω ένα βιβλίο

Προσπαθώ να αφουγκραστώ κάτι

Που δεν μπορεί να φτάσει στ’αυτιά μου

Υπάρχει ένα κορίτσι κάτω απ’το χώμα

Με τα πέλματά μου αποκρυπτογραφώ τη φωνή της

Ίσως είναι μια Ευρυδίκη

Ή μια άλλη μικρή χαμένη

Μικρή ελεύθερη

Κι εγώ ένας Ορφέας που έχει αποδεχτεί την περιπλάνηση

Δεν χρειάζεται να τη δώ για να πιστέψω

Ένα κορίτσι πέτρινο

Γεννημένο απ’του πατέρα το κεφάλι

Σπάζοντας το κρανίο χωρίς θόρυβο

Και άοπλο

Που κινείται από μένα

Μέσα στο τοπίο

Και μέσα στο ποίημα

Συστήνω στον εαυτό μου ένα πρόσωπο άγνωστο

Κάτι πιο ελαφρό από παρουσία

Και μιλάει.

Rose [by Lena Kallergi]

After you dig the tunnel and escape
Save the soil, the rocks
That held you in your hole
After the first breath of freedom
Build yourself a room
A protection from the rain, the cold
You have the material.
And when you feel it as a prison
Break down the door and go
You will find it elsewhere
In your new position
You will have better air
And all the sky you can stand.
Until the walls close around you.
Until you find a new road again.
Every change a rose petal
In its time it will fade.
The truth dust ending
Writes another line
In your red poem.
And if the succession of all withering moments tires you.
And you want to stop
You have the gifts from your excavations
Experiential luggage.
Living, you have become a collector of life.
Memory preserves the prima materia
You allowed in your travels to age.
Time will make its cycle bloom again.
Thorn remain.

(Translated by Vassilis Manoussakis and Valerie Coulton)


Τριαντάφυλλο

Αφού σκάψεις τη σήραγγα και δραπετεύσεις

Φύλαξε τα χώματα, τις πέτρες

Που σ’ έκλειναν μες στο λαγούμι σου.

Μετά την πρώτη ανάσα ελευθερίας

Χτίσε για σένα ένα δωμάτιο

Μια προστασία απ’ τη βροχή, το κρύο

Έχεις τα υλικά.

Κι όταν το νιώσεις φυλακή

Την πόρτα γκρέμισε και φύγε

Θα βρεις αλλού.

Στη νέα σου θέση

Θα ‘χεις καλύτερον αέρα

Κι όσο ουρανό αντέχεις.

Μέχρι να κλείσουν γύρω σου οι τοίχοι.

Μέχρι να βρεις ξανά καινούριο δρόμο.

Κάθε αλλαγή πέταλο ρόδου

Στην ώρα του θα σβήσει.

Η σκόνη της αλήθειας που τελειώνει

Γράφει άλλον ένα στίχο

Στο κόκκινό σου ποίημα.

Κι αν σε κουράσει η διαδοχή στιγμών που όλο μαραίνονται

Και θες να σταματήσεις

Έχεις τα δώρα απ’ τις ανασκαφές σου

Νοητές αποσκευές.

Ζώντας, ζωής συλλέκτης έχεις γίνει.

Η μνήμη συντηρεί τις πρώτες ύλες

Που άφησες στο ταξίδι να παλιώσουν.

Ξανά ο καιρός τον κύκλο του θ’ ανθίσει.

Μείνε αγκάθι.

Nostalgic for Music [by Lena Kallergi]

If you hear that I was lost in strange woods
And I spent the inheritance feeding the gypsies
That I now sleep on water
And only the moon knows me
Do not fear
I will run while it lasts
Even if there is no time to be one with the wings

Even if I barely find an office job

Here all wander mute, reluctant to add
A grey note to tone deafness
My face can no longer stand
The wild calm
Here the sky touches me
Only when it rains

(Translated by Vassilis Manoussakis and Valerie Coulton)



Νοσταλγώντας τη μουσική

Αν ακούσεις πως χάθηκα σε άγνωστα δάση
Κι έφαγα την κληρονομιά ταΐζοντας τσιγγάνους
Πως πια κοιμάμαι στα νερά
Και το φεγγάρι μόνο με γνωρίζει
Μη φοβηθείς
Θα τρέξω όσο κρατήσει
Κι ας μην προλάβω να ενωθώ με τα φτερά

Κι ας βρω μετά με χίλια ζόρια μια δουλειά γραφείου

Εδώ όλοι τριγυρνούν βουβοί, μην και προσθέσουν
Μια γκρίζα νότα στην παραφωνία
Άλλο το πρόσωπό μου δεν αντέχει
Την άγρια νηνεμία

Εδώ μ’ αγγίζει ο ουρανός
Μόνο όταν βρέχει

Lifting [by Lena Kallergi]

I don’t iron. It is hubris
To annul the wrinkles.

I have never seen scratches
Wiped out so easily.

Why should clothes forget their scars
So smoothly.

Who polishes us.

(Translated by Socrates Kabouropoulos and the author)


Λίφτινγκ

Δεν σιδερώνω. Είναι ύβρις

Να ακυρώνονται οι ζάρες

Δεν είδα χαρακιές ποτέ

Να σβήνονται τόσο εύκολα

Γιατί τα ρούχα τις ουλές τους να ξεχνούν

Τόσο ομαλά

Ποιός μας λειαίνει εμάς

Lot [by Lena Kallergi]

A garden fell to me.
Even though sea has always been my love.

Let it be so.
I will sow boats.
I will plant flowers with sails.
I will hide shells in the heart of lettuces.
Salt will drip from my pomegranates.

I will teach seagull phonetics to the sparrows.

In the middle, a large octopus
Will support the vines.

And at the end I will paint two blue trees
To widen the horizon.

Thank god, I don’t eat fish.

(Translated by Socrates Kabouropoulos)


Κλήρος


Μου έτυχε κήπος
Κι ας ήταν πάντα θάλασσα
Η αγάπη μου

Ας είναι
Θα σπείρω καράβια
Θα φυτέψω λουλούδια με ιστία
Θα κρύψω κοχύλια στις καρδιές των μαρουλιών
Απ’ τα ρόδια μου θα στάζει αλάτι

Θα διδάξω φωνητική γλάρων στα σπουργίτια

Στη μέση ένα μεγάλο χταπόδι
Θα στηρίζει τα κλήματα

Και στην άκρη θα βάψω δυο δέντρα γαλάζια
Να μακραίνει ο ορίζοντας

Ευτυχώς δεν τα τρώω τα ψάρια