Movements [by Ravi Shankar]

For Merce Cunningham

What an endeavor, nine of you
touring in a VW van, bringing new forms
of elasticity into being on stages where the crowd,
if they came at all, would not stay long
enough to realize they were witness to history
in the dancing, conjunctions
of chance in music, sets, steps the likes of which
had never before been choreographed—
Hip jut, asynchronous strut, feline pounce,
convulsive pirouette, collapses,
the appearance of notes on a prepared piano
giving way to silence that was really the sound
of moving feet: women flowing continuously,
men in spurts, around, together, apart,
together, in between, over, around,
with calves stretched, torsos contorted,
wrists flung out from behind ears like freestyle
swimmers squeezing every last ounce
of speed from their long strokes,
not telling a story,
but articulating each movement in full
before falling away, rising into the next instant,
not knowing beforehand how it might feel
to respond to the music,
revealing that in costume, on stage, in motion,
bodies need embody nobody
save beauty.



ΚΙΝΗΣΕΙΣ
Στον Μερς Κάνιγκxαμ

Τι εγχείρημα, εννιά από σας
να γυρίζετε μ’ ένα φολκσβάγκεν βαν, φέρνοντας νέες μορφές
ελαστικότητας σε σκηνές όπου τα πλήθη,
ακόμη κι αν έρχονταν, δεν θα έμεναν αρκετά
ώστε να καταλάβουν ότι ήταν μάρτυρες στην ιστορία
του χορού, συνδέσεις
τυχαίες μουσικής, σκηνικών, βημάτων που παρόμοιες
δεν είχαν ποτέ χορογραφηθεί-
Πέταγμα των γοφών, ασύγχρονος βηματισμός, άλμα του
αιλουροειδούς,
πιρουέτα συστολής, κατάρρευση,
νότες από ένα ‘πειραγμένο’ πιάνο,
να δίνουν τη θέση τους στη σιωπή που ήταν ο αληθινός ήχος
των κινούμενων ποδιών: γυναίκες ρέουσες,
άνδρες με ξεσπάσματα, γύρω, μαζί, χωριστά,
μαζί, ανάμεσα, πάνω, γύρω,
με τεταμένες κνήμες, παραμορφωμένους κορμούς,
καρπούς που πετάγονται από πίσω απ’ τ’ αυτιά σαν τους κολυμβητές του ελεύθερου που αντλούν το τελευταίο
απόθεμα
ταχύτητας από τις μακριές απλωτές τους,
χωρίς να αφηγούνται μια ιστορία,
αλλά αρθρώνοντας τέλεια κάθε κίνηση
πριν εξανεμιστεί, πριν υψωθεί στην επόμενη στιγμή,
μη ξέροντας από πριν πώς θα μπορούσε να είναι
ν’ ανταποκρίνεσαι στη μουσική,
αποκαλύπτοντας ότι στα κοστούμια, στη σκηνή, στην κίνηση,
τα σώματα δεν έχουν ανάγκη να ενσωματώσουν τίποτα,
εκτός από την ομορφιά.


(Translated by: Socrates Kabouropoulos)